Pewnego dnia, gdy zacząłem wspominać czasy mojego dzieciństwa, uświadomiłem sobie, ile
ciekawych i zabawnych wydarzeń wtedy miało miejsce. Doszedłem do wniosku, że powinienem
spisać swoje perypetie i przygody.
ciekawych i zabawnych wydarzeń wtedy miało miejsce. Doszedłem do wniosku, że powinienem
spisać swoje perypetie i przygody.
Czas nieubłaganie mija, a ludzka pamięć jest ulotna. Zacząłem więc przypominać sobie i spisywać
wspomnienia, które ukazują moje dzieciństwo – czas spędzany na osiedlu przed blokiem, na
podwórku, boiskach sportowych, placach zabaw, czy podczas wędrówek po okolicy.
Żródło: youtube Jacek Stęszewski - Peweksówka (Official Audio)
sposobem, w jaki dzisiejsze dzieci spędzają czas wolny. Dorastałem w środowisku miejskim, w
latach końca XX wieku.
Różnica stosowaniu technologii komputerowych, 30 lat 1988 - 2017.
Czas dzieliliśmy wtedy na szkolny i pozaszkolny. Szkolny – to były lekcje w szkole i odrabianie
zadań domowych. Pozaszkolny – to czas wolny po zajęciach, ferie letnie, zimowe, święta religijne i
państwowe. Dziś młodzież spędza czas głównie w cyberświecie – przed komputerem, urządzeniami
IT albo na zorganizowanych zajęciach pozalekcyjnych. Zanikło spontaniczne przesiadywanie na
podwórkach, tzw. „kreatywna nuda”. Coraz częściej bezpośrednie relacje międzyludzkie są
zastępowane kontaktami przez ekrany.
Kilka słów o mnie
Urodziłem się w 1977 roku i wychowałem się w mieście, na osiedlu z wielkiej płyty. Chodziłem do
żłobka, przedszkola, ośmioklasowej szkoły podstawowej, a następnie do szkoły średniej, którą
zakończyłem zdaniem matury. Ukończyłem studia na kierunku wychowanie fizyczne. Przez
kilkanaście lat pracowałem jako nauczyciel WF-u, instruktor piłki nożnej, ręcznej i pływania. Przez
cały okres studiów i pracy zawodowej byłem także ratownikiem wodnym. Zarówno prywatnie, jak i
zawodowo, byłem związany ze sportem i kulturą fizyczną.
Dzieciństwo i jego realia
Byliśmy młodzi i nasze życie toczyło się między domem, szkołą, podwórkiem, rodziną i kolegami.
Niewiele było nam potrzeba do szczęścia. Liczył się czas wolny, gry i zabawy podwórkowe – tym
żyliśmy na co dzień. W zależności od pory roku, bawiliśmy się w różne gry. Świat, który nas
otaczał, był zupełnie inny od dzisiejszego – zapewne trudny do zrozumienia dla współczesnych
dzieci i młodzieży.
W sklepach często brakowało towarów – półki świeciły pustkami, a jeśli coś się pojawiło, trzeba
było stać w długich kolejkach. Słodycze i zabawki najczęściej oglądaliśmy tylko na zdjęciach w
zachodnich katalogach. Czas wolny spędzaliśmy w domach lub na podwórkach, grając i bawiąc się
z kolegami. Z multimediów mieliśmy czarno-białe telewizory z dwoma kanałami, ogromne radia
tranzystorowe, magnetofony szpulowe i kasetowe oraz gramofony z płytami winylowymi.
Komputery pojawiły się, gdy byłem nastolatkiem. Były to maszyny typu Atari i Commodore –
posiadała je tylko garstka kolegów, ci bardziej zamożni, których rodzice pracowali za granicą.
Zamiast telefonów komórkowych używaliśmy... otwartych okien i siły głosu. Wywoływało się
kolegów przez krzyki lub gwizdanie pod oknem, a rodzice informowali nas o obiedzie w ten sam
sposób.
Zabawki często robiliśmy sami. Jedliśmy dużo owoców – głównie szabrowanych z pobliskich
ogródków działkowych. Gry i zabawy rodziły się w naszych głowach, a ich zasady
dopasowywaliśmy do realiów i potrzeb. Nie zawsze były bezpieczne, ale zawsze ciekawe i
emocjonujące. Dawały nam mnóstwo frajdy, adrenalinę i poczucie przygody. W grupie czuliśmy się
bezpiecznie. Obowiązywał niepisany kodeks podwórkowy – w trudnych sytuacjach pomagaliśmy sobie nawzajem.
zadań domowych. Pozaszkolny – to czas wolny po zajęciach, ferie letnie, zimowe, święta religijne i
państwowe. Dziś młodzież spędza czas głównie w cyberświecie – przed komputerem, urządzeniami
IT albo na zorganizowanych zajęciach pozalekcyjnych. Zanikło spontaniczne przesiadywanie na
podwórkach, tzw. „kreatywna nuda”. Coraz częściej bezpośrednie relacje międzyludzkie są
zastępowane kontaktami przez ekrany.
Kilka słów o mnie
Urodziłem się w 1977 roku i wychowałem się w mieście, na osiedlu z wielkiej płyty. Chodziłem do
żłobka, przedszkola, ośmioklasowej szkoły podstawowej, a następnie do szkoły średniej, którą
zakończyłem zdaniem matury. Ukończyłem studia na kierunku wychowanie fizyczne. Przez
kilkanaście lat pracowałem jako nauczyciel WF-u, instruktor piłki nożnej, ręcznej i pływania. Przez
cały okres studiów i pracy zawodowej byłem także ratownikiem wodnym. Zarówno prywatnie, jak i
zawodowo, byłem związany ze sportem i kulturą fizyczną.
Dzieciństwo i jego realia
Byliśmy młodzi i nasze życie toczyło się między domem, szkołą, podwórkiem, rodziną i kolegami.
Niewiele było nam potrzeba do szczęścia. Liczył się czas wolny, gry i zabawy podwórkowe – tym
żyliśmy na co dzień. W zależności od pory roku, bawiliśmy się w różne gry. Świat, który nas
otaczał, był zupełnie inny od dzisiejszego – zapewne trudny do zrozumienia dla współczesnych
dzieci i młodzieży.
W sklepach często brakowało towarów – półki świeciły pustkami, a jeśli coś się pojawiło, trzeba
było stać w długich kolejkach. Słodycze i zabawki najczęściej oglądaliśmy tylko na zdjęciach w
zachodnich katalogach. Czas wolny spędzaliśmy w domach lub na podwórkach, grając i bawiąc się
z kolegami. Z multimediów mieliśmy czarno-białe telewizory z dwoma kanałami, ogromne radia
tranzystorowe, magnetofony szpulowe i kasetowe oraz gramofony z płytami winylowymi.
Komputery pojawiły się, gdy byłem nastolatkiem. Były to maszyny typu Atari i Commodore –
posiadała je tylko garstka kolegów, ci bardziej zamożni, których rodzice pracowali za granicą.
Zamiast telefonów komórkowych używaliśmy... otwartych okien i siły głosu. Wywoływało się
kolegów przez krzyki lub gwizdanie pod oknem, a rodzice informowali nas o obiedzie w ten sam
sposób.
Zabawki często robiliśmy sami. Jedliśmy dużo owoców – głównie szabrowanych z pobliskich
ogródków działkowych. Gry i zabawy rodziły się w naszych głowach, a ich zasady
dopasowywaliśmy do realiów i potrzeb. Nie zawsze były bezpieczne, ale zawsze ciekawe i
emocjonujące. Dawały nam mnóstwo frajdy, adrenalinę i poczucie przygody. W grupie czuliśmy się
bezpiecznie. Obowiązywał niepisany kodeks podwórkowy – w trudnych sytuacjach pomagaliśmy sobie nawzajem.
Po co to wszystko?
Spisałem około stu różnych gier i zabaw. Niektóre wymyślaliśmy sami, inne podpatrywaliśmy u
kolegów z innych podwórek lub w szkole, po czym je modyfikowaliśmy. W opisach nie podaję
żadnych nazwisk, imion, ksywek – szanuję prywatność bohaterów moich wspomnień.
Starałem się, by w każdej historii znalazła się przynajmniej jedna śmieszna, ale prawdziwa
anegdota – coś, co rzeczywiście się wydarzyło. Zabawnych zdarzeń było tak wiele, że musiałem
wybierać te najlepiej pasujące do danej gry czy zabawy.
Obecnie osiedle na którym dorastałem wygląda następująco:
Spisałem około stu różnych gier i zabaw. Niektóre wymyślaliśmy sami, inne podpatrywaliśmy u
kolegów z innych podwórek lub w szkole, po czym je modyfikowaliśmy. W opisach nie podaję
żadnych nazwisk, imion, ksywek – szanuję prywatność bohaterów moich wspomnień.
Starałem się, by w każdej historii znalazła się przynajmniej jedna śmieszna, ale prawdziwa
anegdota – coś, co rzeczywiście się wydarzyło. Zabawnych zdarzeń było tak wiele, że musiałem
wybierać te najlepiej pasujące do danej gry czy zabawy.
Obecnie osiedle na którym dorastałem wygląda następująco:
Mam nadzieję, że podczas lektury moich opowieści wyruszycie ze mną w sentymentalną podróż w
czasie.
Miłego wspominania!
Rafał
