Powikłania po operacji sprawiły, że stałem się osobą niepełnosprawną.
W walce o powrót do sprawności rozpocząłem Kompleksową Rehabilitację – fizyczną, poznawczą i emocjonalną.
Jednym z jej filarów stała się terapia reminiscencyjna, czyli podróż w przeszłość – w świat wspomnień, emocji, zapachów, dźwięków i obrazów z dzieciństwa.
W ramach rehabilitacji – ćwicząc pamięć, koncentrację i sprawność rąk – postanowiłem spisać opowieści z mojego dzieciństwa.
Zasiadałem do komputera, odtwarzałem w głowie dawne sceny, wspomagałem się muzyką, starymi zdjęciami, przedmiotami z tamtych lat.
W ten sposób powstał blog, na którym zebrałem wszystkie wspomnienia:http://gryprl.blogspot.com/
Z czasem zrodził się pomysł, by pójść dalej – by te historie mogły żyć także w formie słuchanej.
Tak powstało 100 opowiadań czytanych przez lektora – pod wspólnym tytułem: „Gry i zabawy podwórkowe”
Podzielone na 10 części, po 10 opowiadań każda.
W tych historiach znajdziesz świat, który już odszedł – ale który warto ocalić.
Świat trzepaków, kapsli, kapsułek saletry, rajdów rowerowych, meczów klasowych, wypraw na działki, zabaw w duchy, kanały i dachy…
Wszystko to, co składało się na dzieciństwo w czasach PRL-u – pełne przygód, pomysłowości i ulicznej kreatywności.
To nie tylko opowieści.
To część mojej terapii.
I jeśli choć jedna z tych historii poruszy w Tobie jakąś własną – to znaczy, że było warto.
Terapia, polegała na odwoływaniu się do historii z dzieciństwa.
Do przeżyć i doświadczeń z czasów szkoły podstawowej…
Czasem średniej…
Czasem nawet ze studiów i pracy zawodowej – jeśli stanowiły ciąg dalszy dawnych wydarzeń.
Zacząłem od bodźców.
Starych fotografii – przeglądanych na portalach społecznościowych.
Muzyki z dawnych lat – z kanałów, które przypominały brzmienia mojego dzieciństwa.
Wieczorami robiłem coś na kształt „burzy wspomnień” – w myślach, przed snem.
A rano, pobudzony emocjami i obrazami, spisywałem wszystko – przy dźwiękach muzyki i przeglądaniu zdjęć.
Pomagały mi też przedmioty.
Drobiazgi z przeszłości.
Czasem jakiś zapach – świeżego chleba, lawendy, albo dziwny, fiński zapach „terwa”…
A nawet dym z brzozy – nie wiem dlaczego, ale zawsze przywoływał we mnie dzieciństwo.
Wielu wspomnień nie musiałem szukać daleko.
Bo większość z nich… była tuż za rogiem.
Związana z miejscami, które do dziś istnieją… albo już tylko trwają we wspomnieniu.
Odwiedzałem je.
Czasem zniknęły. Czasem zmieniły się nie do poznania.
Ale zawsze… poruszały coś we mnie. Coś dobrego.
Dla tej terapii stworzyłem sobie własną przestrzeń.
Multimedialny pokój – w którym mogłem zatopić się w przeszłości.
Oglądałem filmy. Zdjęcia.
Słuchałem muzyki.
Leżałem. Siedziałem. Chodziłem na bieżni.
Jeździłem na rowerze stacjonarnym, wsłuchując się w siebie.
Z czasem to, co początkowo było tylko notatkami… przerodziło się w bloga.
A potem – w coś więcej.
Bo każdy wpis, każde wspomnienie… mogłem poprawiać, dopieszczać.
Wracać do niego i wchodzić głębiej – w emocje, w detale, w klimat tamtego świata.
To było jak drugie życie.
Albo jak podróż w czasie – ale taką, w której nie jestem tylko obserwatorem.
Tylko uczestnikiem.
Z pełnym dostępem do tamtych emocji, zapachów, dźwięków.
I co najważniejsze – to nie musiało się kończyć.
Bo nawet kiedy opowieść trafiała już na bloga…
Wciąż mogłem do niej wracać.
Poprawiać. Dopisywać. Czuć.
I dzięki temu – do dziś… kontynuuję swoją terapię.
Kolejnym etapem mojej terapii reminiscencyjnej kbył projekt – część pierwsza serii opowiadań:. Tytuł: "Biuro podróży Comenius"
Szkoła, w której pracowałem 11 lat, w latach 2005–2006 realizowała międzynarodowy projekt edukacyjny Socrates Comenius pod tytułem: „Środowisko dziś i jutro”. Wzięły w nim udział szkoły z Polski, Norwegii, Danii, Hiszpanii i Turcji. Nauczyciele uczestniczyli w wizytach partnerskich w Turcji i Danii, a także sami zorganizowali spotkanie w Polsce. W latach 2009–2011 ponownie uczestniczyliśmy w projekcie Comenius, tym razem pod tytułem: „Pracujemy wspólnie dla zdrowej Europy”. Partnerami były szkoły z Polski, Finlandii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Nauczyciele brali udział w wizytach partnerskich w Niemczech (dwukrotnie), Finlandii, Wielkiej Brytanii oraz byliśmy gospodarzami wizyty w Polsce. Całość opowiadań powstała w oparciu o wspomnienia, reminiscencje, ponad 100 filmów i 3600 zdjęć z wizyt partnerskich, a także o zarchiwizowaną stronę internetową programu Socrates, którą sam stworzyłem i administrowałem. Audiobook składa się z dwóch części – łącznie około 2 godzin opowieści: Część 1-5 – projekt Socrates Comenius, wizyty w trzech krajach. Część 6-11 – projekt Socrates Comenius, wizyty w pięciu krajach. W obu projektach nauczyciele wzięli udział łącznie w 29 mobilnościach zagranicznych. To nie tylko zapis podróży i spotkań międzynarodowych, ale także osobista relacja uczestnika i autora, ukazująca bogactwo doświadczeń, ludzi, miejsc i wspomnień.Fajnie sobie to wszystko powspominać. Bo działo się. Oj, działo się!Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest wyłącznie przypadkowe
Tytuł: "Biuro podróży Comenius" Rekopis część I – 2:10:05
Opopwiadanie „Rehabilitacja numer trzynaście” Rafała Roleckiego to pełna ironii i humoru opowieść o 43 dniach spędzonych w Wojewódzkim Centrum Rehabilitacji, gdzie codzienna walka z ograniczeniami miesza się z absurdami systemu i szpitalnej biurokracji. Autor barwnie opisuje zarówno labirynt korytarzy, kąpiele w basenie i życie na oddziale, jak i zabawne kontrasty – na przykład lekarzy, którym jedzenie dostarczano pod nos, podczas gdy pacjentów zniechęcano do… marszu po posiłek.
Rehabilitacja numer trzynaście, czyli jak spędziłem Jesienny okres w Centrum Rechabilitacji autor Rafał Rolecki czas: 47:08
